SEZON NA TURY

Skończył się tak szybko, jak się zaczął. Patrzę za okno, a tam mokre, ciepłe deszczowe krople rozpuszczają w destruktywnym tempie niewinne, niczego nie spodziewające się śnieżynki... Tylko obrywające się lodowe płaty z hukiem spadające z dachu przypominają o weekendowych zwałach śniegu.

Zobacz inne fotki z Wielka Racza

Dobrze, że w ramach prezentu na Mikołaja wyruszyliśmy w piękny niedzielny poranek na Wielką Raczę. Teren rewelacja, ale odcisk na pięcie przypomina, że coś daleko było do schroniska. Ruszyliśmy ok. południa ze Zwardonia - jak psiaki spuszczone ze smyczy biegaliśmy po śniegu w pełnym słońcu. Po kilku godzinach słońce zaszło za chmury i zerwał się Halny. W lesie wiatr w ogóle nam nie przeszkadzał - suszyliśmy zęby, a oczy wciąż nie mogły nacieszyć się śniegiem. Za to przełęcze nie dodawały nam animuszu. Nogi jeszcze nieprzyzwyczajone do twardych skorup nie poruszały się tak szybko jak się spodziewaliśmy i zmrok zastał nas w lesie. W końcu niemal stratowani przez skutery śnieżne, które rykiem silników przegoniły nas w krzaki dotarliśmy do schroniska. Od tej pory już wiemy, że ogień w kominku wygasa w niedzielny wieczór... schroniska muszą oszczędzać - nie ma co grzać dla trzech osób. Na szczęście mamy XXI wiek i (O RANY!) w schronisku była sauna. Przełamaliśmy opór Pani i sauna została uruchomiona, nie dało się wybiegać na śnieg, ale woda w prysznicu była wystarczająco lodowata. Rano w pokoju mieliśmy 13 stopni - ostatnio cieplej było w namiocie ;). Ze względu na niezbyt piękną pogodę zjechaliśmy nieczynnym jeszcze stokiem słowackim. Było bosko (nie pamiętam już jak się jeździ, ale jeszcze mi się przypomni). Wróciliśmy do Polski pociągiem ;). I tyle, a Wojtek pozdrawia z Wenezueli - klimatyzowany pokój i superszybkie łącze pozwalające na audio rozmowę - sounds fantastic!